Pluton / Charon – Szwecja

Od odkrycia 18 lutego 1930 roku do 24 sierpnia 2006 roku Pluton uznawany był za 9 planetę Układu Słonecznego, kiedy to w Pradze po głosowaniu 400 astronomów Międzynarodowej Unii Astronomicznej odebrano mu ten status i zaliczono do grona pięciu planet karłowatych w naszym Układzie. Stało się to między innymi dlatego, że nie spełnia on założeń nowej definicji planety np.: masy, która stanowi jedynie 1/459 masy Ziemi. Jest największym znanym obiektem w Pasie Kuipera i ma 2376 km średnicy. Nie jest jednak największy wśród planet karłowatych ponieważ prymat należy do Eris. Średnia odległość od Słońca wynosi ponad 5,9 mld km (39,482 j.a.), ale ponieważ Pluton ma bardzo eliptyczną orbitę to podczas największego zbliżenia odległość wynosi 4,437 mld km (29,658 j.a.) – czyli bliżej niż orbita Neptuna. Aphelium, czyli największa odległość od Słońca, wynosi około 7,376 mld km (49,305 j.a.). Pluton posiada pięć znanych naturalnych satelitów. Są to: Nix, Hydra, Kerberos, Styx i Charon. Odległy od Plutona o 19,4 tysiąca km Charon został odkryty w 1978 roku. Ma on dwa razy mniejszą od niego średnicę i siedem razy mniejszą masę dlatego tworzy wraz z Plutonem w zasadzie podwójną planetę karłowatą. Oba ciała obiegają punkt, który znajduje się w przestrzeni pomiędzy nimi. Cztery pozostałe księżyce okrążają Plutona i Charona po dalszych orbitach. Za sprawą jego wielkiej odległości od Ziemi wiedza na temat Plutona nie jest zbyt obszerna. 14 lipca 2015 roku sonda New Horizons minęła Plutona w odległości około 12 500 km, wykonując wiele fotografii i pomiarów. Model Plutona i jego największego księżyca Charon’a są umieszczone w pobliżu południowych jezior Dellen, w Delsbo, 300 km od Globen. Modele obu ciał wsparte są na dwóch filarach wykonanych z dellenitu, rzadkiego zielonkawego minerału powstałego w tym miejscu w wyniku uderzenia meteorytu 90 milionów lat temu. Minerał ten występuje wyłącznie w Szwecji.