Księstwo Seborga – Włochy

Księstwo Seborga jest przykładem jednej z niewielu udanych prób utworzenia nowego mikrokraju, chociaż jednostronnie ogłoszona niepodległość nie spotkała się z uznaniem przez zdecydowaną większość  innych państw. Historia Seborgi sięga czasów starożytnych. Pierwsze historyczne wzmianki sięgają V wieku p.n.e., ale osady istniały już  w 2000 roku p.n.e.. Około 250 r. p.n.e. zachodnia Liguria, będąca wówczas częścią Galii Celtyckiej, została podbita przez Rzymian. W późniejszych wiekach Liguria doświadczyła inwazji populacji barbarzyńskich, Ostrogotów i Bizantyjczyków, a w 643 roku została podbita przez króla Longobardów Rotari. Na początku VIII wieku Seborga była jeszcze małą wsią, ale w związku z intensyfikacją najazdów Saracenów została ufortyfikowana w celach obronnych.  W 770 r.  została włączona do Cesarstwa Karolingów.

W 789 roku Karol Wielki w ramach organizacji imperium założył hrabstwo Ventimiglia, do którego należała też Seborga. 3 kwietnia 954 r.  Hrabia Guidone di Ventimiglia, mając zamiar wyruszyć na walkę przeciw „perfidos Saracenos” u boku Wilhelma Wyzwoliciela, hrabiego Prowansji, podarował zamek, kościół św. Michała w Ventimiglia i dużą część ziemi z terytorium Seborga benedyktyńskim mnichom z opactwa Sant’Onorato di Lerino. Opactwo to znajdowało się – i nadal jest – na Wyspach Lérins, położonych naprzeciw Cannes. W 1079 r. Seborga uzyskała status księstwa Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Rycerze Seborgi uczestniczyli w wyprawach krzyżowych jako templariusze. 4 lipca 1187 roku w bitwie pod Hittin Saladyn zwyciężył wojska chrześcijańskie jednak większość rycerzy wziętych do niewoli wróciła do Seborgi. Po rozwiązaniu Zakonu Templariuszy, przetrwał on w Sebordze, jako Zakon Rycerzy Św. Bernarda. Księstwo zakonne istniało do 20 stycznia 1729 r., kiedy to w Paryżu został podpisany akt sprzedaży Seborgi królowi Sardynii za 147 000 lirów sabaudzkich. Oficjalnie transakcja ta nigdy nie została zarejestrowana, w związku z czym nie była ona prawnie wiążąca. W 1848 r. Księstwo Seborga nie zostało włączone do Republiki Genui, nie było też wspomniane na Kongresie Wiedeńskim w 1815 r. jako część Królestwa Sardynii, nie ma również wzmianki o Księstwie Seborga w procesie zjednoczenia Włoch w 1861 r. Nawet Mussolini nie uważał Seborgi za część Włoch. Zatem mieszkańcy uważają przyłączenie do Królestwa Włoch w 1861 r. i do Republiki Włoskiej w 1946 r. za jednostronne i bezprawne. W 1954 roku grupa mieszkańców ogłosiła symboliczną niepodległość. 14 maja 1963 roku w głosowaniu prezes miejskiej spółdzielni ogrodniczej, Giorgio Carbone, został wybrany księciem, który przybrał imię Jerzy I. Pierwszy znaczek został wydany w 1994 r., a następnie wybito monetę – luigini. Ponadto księstwo posiada własną konstytucję, hymn, gwardię (jeden żołnierz, ale za to w stopniu pułkownika), tablice rejestracyjne. W drodze do Seborgi znajduje się wyraźnie zaznaczona granica z posterunkiem granicznym. Państwem rządzi książę wraz z Tajną Radą, składającą się z dziewięciu ministrów, z których każdy musi urodzić się, być ochrzczonym i mieszkać w Sebordze. Od 2019 roku w Księstwie Seborga panuje Najjaśniejsza Wysokość Księżniczka Nina była żona poprzedniego władcy Marcello I, który abdykował. Był on następcą Jerzego I. Państwo nie jest uznawane przez ONZ jednak ponad 20 krajów aprobowało jego niepodległość. Obszar objęty roszczeniami przez Księstwo Seborga wynosi 14 km2 z populacją około 2 tysięcy, a samo miasteczko Seborga liczy mniej więcej 300 mieszkańców.